Hoe kan ik nu zijn wie ik ben als ik ook al diegenen uit mijn verleden ben. Hoe kan ik een volwassen verstandige liefhebbende moeder zijn als ik teglijkertijd in mij het meisje voel dat van pakjestouwtjes een nest boven in een boom vlecht om veilig en alleen te zijn. Hoe kan ik een excellente docent zijn die kinderen in veiligheid en vertrouwen kennis bijbrengt als ik ook de scholier ben wiens bloed uit de nek geknepen werd omdat ik de hik had?
Hoe kan ik met deze uitgestrektheid van personen in mij, de wijze vrouw zijn die ik nu ben? Soms denk ik dan ook dat het helemaal niet echt is. Ik lijd aan het bedriegerssyndroom: ki heb niet echt een universitaire diploma gehaald, ik heb niet echt een huis gekocht, ik ben niet echt al vier jaar gelukkig getrouwd, ik werk niet echt al meer dan tien jaar in het onderwijs, ik heb niet echt een eigen bedrijf.
Het is allemaal nep.
Wacht maar tot ze er achter komen, dat ik eigenlijk nog steeds dat bange kleine meisje ben in plaats van de rustige competente coach. Dan zullen ze zien dat het allemaal onecht is. Ik doe maar alsof.
Het bedriegerssyndroom heeft een dubbele bodem. Ikzelf ben degene die uiteindelijk het meest bedondert wordt. Door vast te houden aan overblijfselen uit het verleden geef ik mijn volle potentieel geen kans tot wasdom te komen. Zo wordt de bedrieger bedrogen.
