Als historica houd ik van de grote lijn. De serie ‘a history of christianity’ boeit me enorm. Tweeduizend jaar geschiedenis. Ik verbaas me over de invloed van individuen op deze grote lijnen. Hoe kan een enkele man als Augustinus ons allen verdoemen tot de erfzonde? Hoe kan de schaamte over zijn eigen sexuele wangedrag een afweerreactie oproepen die tot op de dag van vandaag de relatie tussen mannen en vrouwen beïnvloed? Hoe ontstaat een collectieve afweer en welke tegenbeweging is er nodig om deze collectieve afweer om te keren? Eén man verklaart de mensheid zondig. Kan  één man dit weer ongedaan maken? Grote vragen aan grote systemen. Is een zo groot systeem in staat tot liefde? Of ontstaat de liefde vanuit het detail?

Als mens geniet ik van het detail. Mijn man en ik lopen door het park van Edingburg. Aan het einde van het park stuiten we op een kerk. Het ligt een beetje verscholen tussen bomen en muren. Als we een hoek omslaan zien we voor de kerkdeur een eekhoorn zitten. Doodstil. Verwonderd kijken we toe. Zou de eekhoorn de kerk in willen? Na enkele minuten opent de kerkdeur. Er staat een forse man in de deuropening. De man bukt zich. In zijn hand heeft hij één pinda. Hij geeft de pinda aan de eekhoorn. Deze steekt zijn handjes uit. Neemt de pinda voorzichtig aan en stopt het vervolgens in zijn bek. Met grote sprongen huppelt de eekhoorn naar de begraafplaats naast de kerk. Daar begraaft hij de pinda. Voor slechtere tijden. De man kijkt de eekhoorn na en sluit de kerkdeur. Elke ochtend één pinda. Naastenliefde.