Op stal verdringen de geuren mest en bloesem elkaar. Aards broeit de lente. Ik sta samen met de coachee in de bak. Achter haar staat een paard. Het paard zoekt geen contact en staat stil in de verste hoek.

De coachee heeft haar ogen dicht. Ze voelt haar lichaam en luistert. Haar lichaam voelt wankel. Ze is bang om te vallen.

Ik vraag de coachee de beweging te verwelkomen en groter te maken. De coachee zwaait heen en weer, van achter naar voeren en van links naar rechts. Verbaast merkt ze op dat dat ze veel steviger staat dan ze dacht. Ze kan de beweging heel groot maken zonder te vallen. Door het bewegen komt er wel pijn vrij. Pijn in haar schouders en in haar armen.

Het paard staat nog steeds ver van de coachee vandaan, haar kont naar ons toegekeerd. De coachee opent haar ogen en wordt verdrietig van de afstand tussen haar en het paard. In haar gedachte stond het paard achter haar, steunde haar. De coachee wordt zich ervan bewust dat in beweging komen, pijn met zich mee zal brengen. De pijn van het afscheid nemen. Afscheid van een relatie waarin al lange tijd geen sprake meer is van echt contact. Haar ziel vraagt om ruimte.

Wat zijn we vaak bang. Bang om zaken groter te maken, ruimte in te nemen. We houden het liever klein, bescheiden en beheersbaar. Veilig.

Dolly Parton laat een andere weg zien. Zij heeft uitgezocht waar ze goed in is en heeft dat expres vergroot. Ze is een icoon geworden. Zo krijg je sterrenstatus. Stralend en flonkert aan het firmament.

Mijn man kan dat ook heel goed. Hij nodigt mij uit mijn talenten groots neer te zetten. En .. hij houdt van verassingen. Op een vroege morgen tref ik mezelf in twee delen aan op de stoep voor ons huis.

En daar rij ik dan: klein en bescheiden in mijn eigen grootsheid.