Mijn dochter heeft me ingeschreven voor een springwedstrijd met Hindernissen. “Een beetje uitdaging mam, dat zal je goed doen”. Nokky is een pony, maar we springen verplicht mee met de paarden. Ik ben namelijk volwassen.
Waarom heb ik in godsnaam ingestemd met deze heilloze exercitie? Het was vast zo’n moment van de maand dat ik dacht dat ik bergen kon verzetten. Nu struikel ik al over een molshoop. De zenuwen gieren door mijn keel. In mijn buik woedt een wervelstorm. Met een droge mond betreed ik de arena. Elf sprongen en het luiden van de bel scheidden ons van de finish.
Hindernissen
Verblind door een spontane adrenalinevergiftiging zie ik één voor één bijna onneembare barrières voor ons opdoemen. Mijn doorzettingsvermogen negeert alle alarmsignalen van mijn lichaam en met zijn moedig en trouwe hart springt Nokky huizenhoog over al mijn gedachten heen.
Beste Heike,
Hoe is dit afgelopen????
Hartelijke groet,
Anja
Nokky sprong inderdaad over al mijn gedachten heen. De hindernissen waren slechts 70 cm hoog, maar (zoals je op de foto ziet) Nokky sprong alle hindernissen alsof ze 1.40 meter hoog waren. We zijn goed rondgekomen met 1 balkje eraf omdat hij fout uitkwam en werden derde. Mijn zus en ik waren verbaasd over de kracht van mijn gedachten. Als ik Nokky 2x zo hoog kan laten springen door mijn angst, welke hindernissen zouden we dan kunnen overwinnen door vreugde ?!