Mijn stagiaire heeft weinig kennis van paarden. Ze heeft wel een erg goed ontwikkelde intuïtie. Tijdens het helpen op een manege bleef een paard naar haar happen. “Omdat hij lekkers wil”, “dat doet hij altijd”. Mijn stagiaire voelde echter iets heel anders. Ze had de indruk dat het paard last had van zijn gebit. Het bit lag niet goed in de mond en het paarde kauwde er onophoudelijk op. In haar ogen was er meer aan de hand dan alleen een bedelend paard.
Ze werd genegeerd. De eigenaar kent het paard immers beter en heeft meer verstand van zaken. Wat belet deze , integere, manegehouder te luisteren naar wat een leek te zeggen heeft? Kennis kan ons verblinden. Wanneer wordt kennis een waarheid op zich in plaats van iets dat ons helpt problemen op een juiste manier aan te pakken?
Zijn wij, de experts, nog bereid te leren van de leken?
