“ En jij, leer jij nog wel eens wat van de paarden?’, vraagt een klant nieuwsgierig. Jazeker, en niet alleen tijdens intervisie en supervisie met vakgenoten, maar vooral tijdens de dagelijkse verzorging en omgang met de paarden. Gisteren hielp Levito een klant en mij bijzonder goed. Als dank wilde ik met hem een stuk gaan wandelen. Hij heeft namelijk last van zijn ringbeen. Hij mag momenteel niet rennen, maar stappen op harde ondergrond vind hij leuk en is erg goed.
Levito is het oudste paard van de stal. Hij is de leider en weet heel goed wie hij is en wat hij wil. Als we wandelen gaat Levito zo hard lopen dat ik hem nauwelijks bij kan houden. Hij neemt de leidende positie in en stevent mij zonder pardon voorbij. Dit irriteert me. Ik ben immers de leider (toch?). In plaats van met natural-horsemanshiptechnieken het ‘gevecht’ aan te gaan wie voorop mag lopen, begin ik te zingen:
Lekker lopen op het asfalt,
Met Levito in de zon,
Maak ik hele grote stappen,
Lijkt Levito wel te snappen,
Dat het echt niet anders kon.
Stiekem om me heen kijkend of niet de hele stad meeluistert, verzin ik het ene malle couplet na het andere terwijl mijn stappen ruimer worden en ik met een goed humeur weer voorop loop. Zingen en irriteren gaan blijkbaar niet samen. Zo praktisch! Vandaag fietste ik met mijn man over de Postbank op de Veluwe en mijn zadel begon halverwege de rit enorm te kraken, en hield niet meer op. Weg was de iddylische rust van de vroege zondagochtend. Een fiets die geluiden maakt! Daar kan mijn man echt niet tegen. Dankzij Levito hebben we het geluid overstemt met vrolijk gezang. Dan kan mijn dag niet meer stuk.
