Misschien kent u ze wel: eigenwijsjes. Kaartjes met eenduidige positieve boodschappen. Een kleine coachinginterventie voor alledaags geluk en hopelijk wat wijsheid. Mijn dochter houdt mij de kaartjes voor en ik trek: Ik vergeef je! Ruimhartig als ik ben reageer ik opgetogen op de uitspraak. Oh dat kan ik wel. Makkelijk!
Glimlachend vergeef ik iedereen de hele week alles wat ze mij of anderen in hun onvermogen aandoen. Een warm gevoel doorstroomt mij. Ik ben goed bezig. Dankzij mij wordt de wereld een stukje beter. In de loop van de week bekruipt mij langzaam een onaangenaam gevoel. Wat nou als het kaartje iets heel anders betekend. Wat nou als ik niet anderen, maar mezelf mag vergeven. AAGH, dat niet, dat kan ik niet!
Met lood in mijn schoenen probeer ik een week lang uit volle macht het mezelf niet kwalijk te nemen dat ik kribbig op mijn dochter reageer omdat ze treuzelt bij het weggaan. Mezelf niet te veroordelen omdat ik agressief op mijn paard reageer als hij op mijn hak gaat staan. Mezelf niet verafschuw als ik verkeerd reageer op een grap van de klas. Mezelf geen klap voor het hoofd geef omdat ik toch interpreteer bij een client. Dit is niet makkelijk, dit kost kracht.
Tijdens de reis van het vergeven kom ik mezelf keihard tegen. Voor jullie heb ik een groot hart. Maar voor mijzelf? Na twee weken van vergeven besluit ik eigenwijs het mezelf te vergeven dat ik het moeilijk vind mezelf te vergeven.
Dat lucht op!
