Oké, oké (irritatie)
Ik heb valangst (berusting)
Nou en? (weerstand)
Ik sta zelden bovenop een berg van drie kilometer hoog, dus zo erg is dat toch niet? (afweer)
Waarom zou ik daar nou aandacht aan besteden, er zijn wel belangrijkere dingen in mijn leven (ontkenning)
Een klant loopt met Nokky door de wei. Het touw hangt slap tussen hen in. Nokky loopt wel mee, maar volgt zijn eigen pad. Op de weg terug naar mij loopt hij de vrouw voorbij. Ik vraag de klant hoe het contact met Nokky voelt.
“Hij doet zijn eigen ding, we zijn niet echt verbonden”, antwoord ze na een korte stilte.
“In hoeverre ben jij verbonden met jezelf?”, vraag ik nieuwsgierig.
Dan is het langere tijd stil.
“Ik ben helemaal niet verbonden met mijzelf. En dat is al heel lang zo”.
De klant weet niet waarom ze zich niet met zichzelf verbind. Er komen tranen, maar waar die vandaan komen? Geen idee. Ze wil in ieder geval geen miep zijn met een moeilijk verleden. We leven nu. Aan het verleden kun je toch niets veranderen. Wat heb je aan dat gezeur.
Aan het einde van de sessie vraag ik haar of de sessie haar gebracht heeft waar ze op gehoopt had. Haar antwoord is een luid en duidelijk ‘nee’.
“Ik wilde gewoon een boodschappenlijstje, waarop staat wat ik moet doen. Netjes onder elkaar graag. En wat krijg ik? De boodschap dat er iets is dat om aandacht schreeuwt. Dat de enige manier om mijzelf terug te vinden een lange en moeilijke weg is. Daar heb ik helemaal geen zin in! ”
Bijzaak
In ons drukke bestaan van werken, sociale contacten en multi-tasking verwordt ons innerlijk tot bijzaak. Het lijkt wel alsof ons materiële uiterlijke leven de hoofdzaak is geworden. Tijd voor een beetje aandacht voor jezelf? In deze tijden van crisis is de beste belegging misschien wel een diepte-investering in jezelf.
