Bij balans denk ik aan het schoonheidsideaal van de oude Grieken en Romeinen. De schoonheid van de symmetrie. Een weegschaal die precies in evenwicht is. De linker en de rechterkant even zwaar of licht, even goed ontwikkeld.
Een klant is op zoek naar balans tussen haar daadkracht en haar intuïtie . Als we de wei inlopen identificeert ze twee paarden met deze kernkrachten. Voor haar gevoel staat ze veel dichter bij de daadkracht dan bij haar intuïtie. Hierdoor kan ze bergen verzetten, maar zichzelf ook totaal voorbijlopen en uitputten. De paarden helpen de klant beide krachten te onderzoeken en de huidige situatie te aanvaarden.
Aan het einde van de coachsessie komt één van de paarden doelbewust op ons aflopen. Voor onze ogen zakt het oude paard vlak voor ons door zijn knieën. Stram, een beetje stijf, gaat hij liggen. Hij rolt langzaam op zijn rechterzij en schurkt met genoegen zijn zijkant. Dan komt hij moeizaam half overeind en blijft even op zijn kont zitten. Zijn voorbenen verplaatst hij rustig één voor één naar de linkerkant. Vervolgens laat hij zich weer voorzichtig vallen en schurkt genietend zijn linkerzij. Een prachtige beeld na een intense sessie.
Het paard laat ons zien dat we niet allemaal jonge goden zijn die soepel over de ruggengraat van de ene naar de andere kant rollen. Soms moet je gewoon even rustig gaan zitten, je concentreren en dan pas kan je overschakelen naar andere krachten in jezelf. Hij laat ons zien dat het ideaalbeeld van balans een menselijke constructie is. De werkelijkheid vraagt om acceptatie en aanpassings-vermogen.
De natuur laat ons talloze voorbeelden zien van balans zonder symmetrie. In de Harz werd ik getroffen door de ‘mausefalle’. Een pracht van een wollsackverwitterug (wat een fantastisch woord). Al eeuwen lang wordt een kolos van een kei in evenwicht gehouden door twee smalle kleine stenen. Balans vind je niet alleen in het midden.
