Roger noemde het ‘je ware zelf’. Paulo Coelho spreekt over ‘je droom’. Katholieken noemen het ‘een goddelijke ervaring’. Oosterse mystici spreken over ‘de oorspronkelijkheid’. Hoe je het ook noemt, als je het aanraakt herken je het meteen. Dat voelt namelijk heel erg goed.

Diep van binnen hebben wij allemaal een blauwdruk van ons zuivere wezen: dat wat wij in essentie zijn. Paarden zien deze blauwdruk in één oogopslag. Zij weten wie je bent en wat jij nodig hebt. Zij zien jou, niet je façade.

Door de ogen van de paarden kan je zelf een stukje van je eigen blauwdruk zien. Ze openen een venster naar je hart. Een grote gevoelige man stapt de bak in. Als je hem ziet denk je: die man is een geboren coach. Zijn gevoeligheid en helderheid hebben de kracht van de dienende leider. Iemand die ondersteund  uitdaagt en onvoorwaardelijk lief kan hebben.

Als hij spreekt blijkt hij in een magazijn te werken. Hij sjouwt de hele dag zware kozijnen en deurposten. Zijn lichaam doet hem pijn. Hij weet geen weerstand te bieden aan zijn baas, die hem overvraagd. Deze man maakt in zijn werk geen contact met zijn blauwdruk. De paarden lopen zonder pardon een deuk in zijn persoonlijke ruimte.

De doe-modus van deze man overheerst zijn zijn-modus. Als ik hem vraag helemaal niets te doen. Gewoon daar in de bak te gaan staan waar hij zich goed voelt. Niets te hoeven of te willen. Alleen maar te zijn, daalt er een ongelofelijke rust neer. De man gaat zitten in het zand en sluit zijn ogen. De paarden heffen hun hoofd op en draaien zich in zijn richting. Eén voor één komen ze langzaam naar hem toe en blijven, de hoofden laag, bij hem staan. Op rust. Dat voelt heel erg goed