Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Maar vooral: ik denk, ik denk wat jij niet denkt. Eén beeld: vele interpretaties.

In het laatste boek van Linda Kohanov put Linda inspiratie uit het beeld van de kathedraal. Het ontwerpen en bouwen van een kathedraal staat voor haar symbool voor meergeneratiedenken. Voor duurzaamheid. Voor een nieuwe leiderschapsstijl waarin relaties en een langetermijnvisie voorop staan, als tegenwicht voor het jachtige korte-termijndenken dat de huidige politiek lijkt te beheersen.

Anderen interpreteren het kathedraaldenken heel anders. Joram Zutt beschrijft de kathedraal als symbool voor het “hiërarchisch model waarbij de macht en beslissingsbevoegdheden vallen in de handen van één persoon met een kleine kring om zich heen”. Als voorbeeld geeft hij een dictator. Een groter verschil bij één beeld is niet denkbaar. Of toch wel?

Tijdens een teamcoaching observeren de teamleden in stilte de kudde. Bij ieder paard noteren ze wat het dier bij hen oproept. We bespreken daarna het paard dat het meeste opvalt: Waldo, de leider van de kudde.

De eerste coachee ziet Waldo als: nieuwsgierig, vriendelijk, rustig en evenwichtig. De tweede coachee omschrijft hem als: iemand die alleen is, afwezig, iemand die zijn eigen gang gaat. De derde coachee ziet hem vooral als de leider, de grootste. De vierde coachee heeft opgeschreven dat Waldo oplettend is, met hem valt niet te sollen, hij houd het geheel in de gaten, hij is de baas, hij zorgt voor de kudde, hij weet van doorpakken, hij is eng, ik heb respect voor hem, oei! De vijfde coachee beschrijft Waldo als oplettend, nieuwsgierig, berekenend, calculerend, een paard dat goed nadenkt. En de zesde coachee ziet Waldo als vriendelijk, zacht, iemand die zegt: we lossen het samen op, iemand bij wie ik me vertrouwd voel en die me enthousiast maakt.

Eén paard kan op hetzelfde moment vele spiegels zijn. Eén beeld kan vele betekenissen hebben.

Voor mij ligt hier de opdracht om altijd nieuwsgierig te blijven. Zonder invulling open te staan voor dat wat het werkveld aandraagt. Na elke sessie groeit mijn verwondering, blijdschap en verassing dat die ene ontmoeting tussen mens en paard zoveel meer is dan ik ooit kan bevatten.