Er staan vijf paarden in de kudde. Drie ruinen en twee merries. Als je de kudde observeert zie je duidelijk de onderlinge verhoudingen. Levito is de leider. Dillan komt daaronder als goede tweede. Special is het middelste paard. Nokky staat onder haar en Pomme sluit de rij. Duidelijk dus, zou je zeggen. Vanuit een eenduidig hiërarchisch denkbeeld klopt deze gedachte. Achter deze eenvoud schuilt echter een grote complexiteit.
Levito is de leider, hij heeft het eerste recht op eten en bewaart de orde in de kudde. Wanneer er plots een hond op de kudde afrent neemt niet Levito, maar Dillan het voortouw. Met grote passen en opgeheven hoofd draaft hij op de hond af, die blaffend het hazenpad kiest. Als de kudde indommelt en te lang staat te slapen grijpt Nokky is. Hij daagt speels Dillan en levito uit om wakker te worden en actie te ondernemen. Wanneer in de verte een gevaarlijke vrachtwagen nadert ziet Special deze als eerste en brengt ze met een korte ruk van haar hoofd de hele kudde in opperste staat van paraatheid. Als het tijd is om te drinken leidt Pomme de kudde naar de waterbak. Daar aangekomen mag Levito als eerste drinken.
Situationeel leiderschap. De kudde maakt optimaal gebruik van de verschillende talenten van de individuele leden. De paarden kennen elkaars kwaliteiten en vertrouwen erop. Samen creëren ze de basisvoorwaarden waar een kudde behoefte aan heeft: veiligheid, voedsel, welbevinden. Hoe zit dat in jou “kudde”? Bevind jij je in een hiërarchisch team of kennen jullie ook situationeel leiderschap? Welke rol speelt de manager dan nog eigenlijk?
