Binnen de paardenwereld leven sterke opvattingen over hoe met een paard om te gaan. De bitlozen staan fel tegenover de bitaanhangers en voorstanders van natuurlijk bekappen lijnrecht tegenover hoefbeslag. Ook binnen de paardencoaching kun je onderscheid maken tussen degenen die het paard als medecoach zien en zij die het paard als middel beschouwen. Mensen strijden voor hun waarheid. Overtuigingen worden letterlijk stokpaardjes.

Mijn dochter schudt haar jonge hoofd over al deze felheid. Ze begrijpt niet dat mensen zich vastbijten in een systeem. “Ieder paard is toch anders mam? Net zoals ieder mens. Hoe kunnen deze mensen er zo zeker van zijn dat hun weg voor ieder paard of mens de goede is? “ Een wijze vraag.

Een klant krijgt de opdracht samen met Nokky bovenop de heuvel in de bak te gaan staan. De klant mag alles gebruiken wat voorhanden is, alles uitproberen zolang hij zichzelf en het paard niet in gevaar brengt. De man probeert Nokky mee te krijgen door aan zijn dek te trekken. Nokky zet zich schrap en verzet geen stap. De man probeert Nokky over te halen met een pluk hooi. Nokky is niet geïnteresseerd. De man zet door en volhard in twee technieken: dwingen en lokken. De man werkt hard, maar er gebeurd niets. Nokky komt niet dichter bij de heuvel. Na een half uur geeft de man het op. Zijn methoden werken niet. Hij ziet geen andere oplossing meer. Hij staat alleen op de heuvel.

Wat kun je nog zien als je alleen de methoden gebruikt die je kent? Waar je je vertrouwd mee voelt? Methodes en systemen vertellen je wat je kan bereiken. Je eigen nieuwsgierigheid, je waarneming, en je intenties vertellen je wat je nog kunt leren.