Mijn dochter is acht jaar. Ze komt huilend thuis. Als ik vraag wat er aan de hand is, verteld ze dat Damon, de zwarte shetlander, haar aangevallen heeft. Ik reageer vol ongeloof. Damon is altijd zo lief en meewerkend, wel pittig, maar geen gemeen kreng. Bovendien heeft mijn jongedame de neiging een monster van Damon te maken als ze zelf het onmogelijke van hem vraagt en hij weigert haar bevelen op te volgen.
Twee dagen later komt ze alweer huilend thuis. Damon heeft haar geschopt en geprobeerd te bijten. Dat zal toch niet? Als ik erbij ben is Damon altijd de brave energieke oude baas die geduldig alle kinderen uit het dorp op zijn rug neemt om een eindje verder te brengen.
Als we de paarden s’ ochtends van de stal-paddock naar de wei brengen doet Damon geen stap verkeerd. Gehoorzaam blijft hij staan als Madouc erop springt en vrolijk loopt hij door het dorp, achter mij en Nokky aan. Overdrijft mijn dochter niet gewoon? De oude heer lijkt mij een echte gentleman.
Maar diezelfde middag heb ik weer een huilende dochter thuis. Ze is bang voor Damon en boos op mij omdat ik haar niet geloof dat hij haar aanvalt. Ik besluit de twee onopvallend te observeren om te kijken wat er aan de hand is. Als mijn dochter s ‘avonds na het eten naar Damon gaat verstop ik mij achter een ton’s kist aardappelen. Door de spleten in het hout heb ik vrij uitzicht op het stel.
Mijn dochter heeft Damon aan de longeerlijn gedaan en probeert hem te longeren. Tot zover niets aan de hand. Damon loopt netjes op de volte in draf. Plotseling wendt hij scherp en komt met ontblote tanden en slaande voorbenen op mijn dochter af, die zich niet bedenkt, touw en zweep weggooit, zich omdraait en heel hard wegrent. Damon kijkt haar tevreden na en begint te grazen. De boef!
Gevaarlijk? Ja! En tegelijkertijd een kans om een belangrijke les te leren. Acht jaar later schrijft mijn dochter voor moederdag mij de volgende brief:
Vallen en opstaan, één van de lessen die ik heb geleerd van mijn kleine zwartharige shetlandertje. Letterlijk en figuurlijk, hoe vaak ik wel niet in het stof heb gehapt na één van de vele bokbuien. Maar ook op school was het letterlijk en figuurlijk vallen en opstaan, met veel getreiter waar ik zonder de paarden waarschijnlijk flink op onderuit zou zijn gegaan.
Zeker paarden zijn super streng en zullen je altijd laten weten waar het op staat, maar aan de andere kant zijn ze er ook altijd voor je ongeacht de situatie. Voor mij heeft die kleine shetlander zeker mijn kijk op de wereld veranderd. Als klein meisje was ik als de doods voor hem. Hij viel me aan en heeft mij meerdere malen alle hoeken van de wei/ bak laten zien. Zowel onder het zadel als op de grond. Maar toch heeft hij altijd een aantrekkingskracht op mij gehad, ik had ook de keuze om te gaan rijden op de bravere shetlander die ook bij mijn moeders paard in de wei stond. Maar toch koos ik iedere keer weer voor Damon. Want ondanks alle keren dat ik met tranen in mijn ogen thuis ben gekomen, stond hij wel altijd voor me klaar. En na een aantal moeilijke jaren waren we toch echt onafscheidelijk geworden. Hij heeft mij geleerd te vechten voor het leven.
Terug kijkend op deze jaren heb ik geen spijt van ook maar iets wat ik met hem heb meegemaakt en ben ik mijn moeder heel dankbaar dat ze mij en Damon het alleen heeft laten uitvechten, tuurlijk ze was er altijd voor me om me te helpen. Maar ze heeft nooit gezegd dat Damon te gevaarlijk was. Sterker nog keer na keer heeft ze me weer op m’n paardje gehesen. Gisteren besefte ik me nog hoe waardevol dit voor mij is geweest toen ik van mijn pony af viel tijdens een iets wat overdreven sprong gevolgd met wat bokken. Nauwelijks had ik de grond geraakt of ik zat alweer in het zadel op naar de volgende hindernis. Dit is in het dagelijkse leven precies hetzelfde, ik ga problemen niet langer uit de weg. Zonder hem was ik niet geworden wie ik nu ben, waarschijnlijk had ik dan langzamerhand steeds verder weg gekropen in een hoekje om me te verstoppen voor alle problemen van buiten af.
Nu met mijn eigen pony zie ik hetzelfde bij mijn zusje, ze is echt een totaal ander kind als ze bezig is met Special. Veel opener en ze leert grenzen stellen. De eerste keer dat ik haar echt heb zien lachen toen ze nog heel klein was was toen ze op Nokky door de bak stapte. Normaal was ze heel ingehouden en somber maar nu begon ze helemaal te stralen. Mijn verhaal is natuurlijk niet het gemiddelde want de meeste kinderen leren rijden op een braaf pony’tje, maar toch denk ik dat juist de paarden met echt nog een eigen wil je het meest kunnen helpen. En ik denk dat ook hoe groter de problemen hoe groter de beloning. Ik ben paarden gaan beschouwen als een deel van mijn leven en voor mij geld een belofte naar een dier net zo goed als naar een mens. Want ik ben hun heel erg dankbaar voor wat zij mij hebben gegeven en geleerd.
“Het leren met paarden is een wisselwerking tussen mens en dier waar beide een ander en beter wezen van worden.”
Ik wens iedere ouder een paard toe. Als hulp in de opvoeding.
