In de bak ligt een verse hoop woudzand. De paarden vinden het heerlijk. Ze rollen en klauwen erin en proberen de top te beklimmen terwijl ze diep wegzakken. Na een paar dagen is de bult al behoorlijk geslonken, maar nog steeds favoriet bij alle paarden.

Ik vraag een coachee een plek in de bak op te zoeken waar ze zich het meeste thuis voelt. Zonder aarzelen loopt ze direct op het woudzand af en gaat bovenop de bult staan. “Hier heb ik uitzicht”, verteld ze enthousiast. “Ik kan alles goed overzien. Ik zie precies waar de paarden zijn en voel me veilig”. Ik vraag haar of ze deze positie ook inneemt tijdens haar dagelijkse leven. De coachee zegt ja en verteld. En blijft vertellen.

Ondertussen staat Special achter haar. Al tien minuten roerloos met haar neus ten hoogte van de voeten van de vrouw. Haar hoeven diep in het mulle zand. Als de coachee is uitverteld, vraag ik haar wat ze in deze positie mist. De vrouw denkt na, maar weet niet wat ze mist. Ik vraag haar zich om te draaien. De vrouw schrikt. Ze had niet gemerkt dat Special daar stond. De coachee slaakt een diepe zucht en zakt door haar knieën om haar hand op Specials voorhoofd te leggen. Boven op de berg ontdekt de vrouw wat ze mist: haar hart.

De geest van de mens is uitermate actief en luidruchtig en heel erg handig bij het maken van plannen, het invullen van je belastingformulieren en het organiseren van een personeelsuitje. Ons hart spreekt veel zachter. Soms horen wij haar nauwelijks. Voor een paard is het hartbrein heel belangrijk. Het hartbrein laat het paard en wereld zien waar wij in onze controledrift en drukheid niet altijd toegang tot hebben.

Een Osteopaat heeft mij eens verteld dat een paard vijf harten heeft. Eén in zijn borst en vier in zijn hoeven waarmee hij contact maakt met de aarde.